Podczas mocowania w dół lub bezpośrednio, nieuniknione jest tworzenie się kątów mocowania na powierzchni ładunkowej, gdy zamocowany jest sprzęt mocujący.
Czym one są i na co należy zwracać uwagę? Zawsze ważne jest, aby kąty były obserwowane w konkretnej sytuacji, biorąc pod uwagę odpowiedni kierunek sił przyspieszenia/opóźnienia.

VDI-2700 „Zabezpieczenie ładunku w pojazdach drogowych” określa wartości przyspieszenia/opóźnienia, jakich należy oczekiwać podczas normalnego transportu drogowego.
Należy zauważyć, że kierunek działania sił Cx iCy jest poziomy i równoległy do powierzchni ładunkowej.
Siła Cz działa pionowo na powierzchnię ładunkową, ale zwykle przyjmuje się, że Cz=1 dla transportu drogowego.
Sytuacja wygląda inaczej w przypadku transportu morskiego.
Mocowanie w dół
Kiedy więc patrzę na kąty, muszę stać we właściwej pozycji, patrząc wzdłuż krawędzi ładunkowej, do której przymocowany jest sprzęt mocujący.
Kąt mocowania α to kąt między powierzchnią ładunkową a sprzętem mocującym.
Jeśli ten sam sprzęt mocujący jest uważany za poprzeczny do kierunku jazdy, kąt musi wynosić 90º do krawędzi przestrzeni ładunkowej, aby kąt mocowania α mógł mieć maksymalny efekt.
Jeśli tak nie jest, automatycznie powstaje kąt mocowania β, co dodatkowo zmniejsza skuteczną siłę mocowania.
Aby zrozumieć te powiązania, musimy cofnąć się do czasów szkolnych i przypomnieć sobie twierdzenie Pitagorasa oraz trójkąt prostokątny.
To właśnie te funkcje są ważne w przypadku odciągów mocujących (również w przypadku odciągów bezpośrednich).
Podczas odciągania ważna jest ta część siły, która jest prostopadła do powierzchni ładunkowej. Przy kącie mocowania α wynoszącym 90º, zielone i niebieskie linie miałyby taką samą długość.
Oznacza to, że siła naprężenia wstępnego działa w stosunku 1:1 na powierzchnię ładunku, a tym samym zwiększa siłę tarcia między ładunkiem a powierzchnią ładunku o 100%.
Jeśli, jak to często bywa, mamy teraz ładunek, który jest węższy niż obszar załadunku, kąt mocowania α automatycznie staje się mniejszy niż 90º.
Prowadzi to do tego, że składowa pionowa siły jest znacznie zmniejszona, w zależności od kąta.
Jeśli spadnie poniżej pewnego rozmiaru, metoda mocowania za pomocą pasów nie jest już wystarczająco skuteczna.
Współzależności i obliczenia
Poniższy wykres przedstawia zależność między kątem, siłą napięcia wstępnego i siłą tarcia. Zastosowano grzechotkę napinającą z długą dźwignią o STF = 500daN. Powinien to być standard.
Druga kolumna pokazuje kąt odciągu, a trzecia odpowiadający mu sinus.
Sinus można również przedstawić w procentach. Przy kącie mocowania 85º, 99,6%, tj. 498 daN, siły napięcia wstępnego jest nadal zachowane.
Kolumna 5 przedstawia rzeczywistą siłę mocującą jako funkcję współczynnika tarcia. Wartość µ=0,3 może być ogólnie przyjęta dla czystej powierzchni ładunkowej.
W przypadku prawidłowego umieszczenia strony mata antypoślizgowa na tej zamiecionej, czystej powierzchni ładunkowej, zastosowanie miałyby wartości podane w kolumnie 6.
Zielone pola w tabeli pokazują wartości, dla których metoda mocowania za pomocą pasów mocujących może być stosowana bez ryzyka. W polach podświetlonych na żółto kąt powinien być zawsze brany pod uwagę, tj. uwzględniony w obliczeniach. Czerwone pola wskazują obszar, w którym nie należy stosować metody mocowania odciągami i należy rozważyć inną metodę mocowania.
Ogólnie rzecz biorąc, należy również wziąć pod uwagę całkowitą masę ładunku. Standardowa naczepa o długości 13,60 m ma (zgodnie z normą EN 12640) co najmniej 11 punktów mocowania, często 13. Oznacza to, że można zamocować maksymalnie 11-13 pasów, co automatycznie ogranicza maksymalną siłę mocowania. Przy kącie mocowania wynoszącym 85º, siła mocowania wynosiłaby 1628 daN bez mat antypoślizgowych i 3245 daN z matami. Nie jest to więc zbyt wiele.
Wnioski
Powyższe rozważania pokazują, że chociaż metoda mocowania za pomocą odciągów jest najczęściej stosowana, jest ona również niezwykle problematyczna.
Przykład z praktyki. Podczas mocowania tej zagęszczarki nie pominięto prawie żadnego błędu. Niekorzystny kąt mocowania, brudna powierzchnia ładunkowa, brak mat antypoślizgowych i niedopuszczalne punkty mocowania.
Niniejszy artykuł ma na celu zachęcenie czytelników do przeglądu i krytycznej oceny standardowych praktyk w ich obszarze podczas zabezpieczania ładunków.
W razie potrzeby lub wątpliwości należy zmienić metodę zabezpieczenia.
Z poważaniem, Sigurd Ehringer
<< Poprzedni artykuł
Odcinek 26: MSL i LC – skróty ze znaczeniem
Następny artykuł >>
Odcinek 28: Siła sprężająca (STF) i zdolność mocowania (LC)
Sigurd Ehringer
✔ VDI-zertifizierter Ausbilder für Ladungssicherung ✔ Fachbuch-Autor ✔ 8 Jahre Projektmanager ✔ 12 Jahre bei der Bundeswehr (Kompaniechef) ✔ 20 Jahre Vertriebserfahrung ✔ seit 1996 Berater/Ausbilder in der Logistik ✔ 44 Jahre Ausbilder/Trainer in verschiedenen Bereichen —> In einer Reihe von Fachbeiträgen aus der Praxis, zu Themen rund um den Container und LKW, erhalten Sie Profiwissen aus erster Hand. Wie sichert man Ladung korrekt und was sind die Grundlagen der Ladungssicherung? Erarbeitet und vorgestellt werden sie von Sigurd Ehringer, Inhaber von SE-LogCon.