Odcinek 50: Kto jest odpowiedzialny za ładowanie w firmach?

Podczas seminariów, wydarzeń lub spotkań w firmach jedno pytanie jest omawiane równie często, co kontrowersyjnie, mimo że zasady są stosunkowo proste.

„A co z odpowiedzialnością?”

Często wydaje mi się, że powodem tego jest to, że niektórzy ludzie nie chcą przyznać się lub wypierają nieprzyjemne prawdy/fakty.

Jest to jednak możliwe tylko do pewnego momentu. W obszarze zabezpieczania ładunku poprzeczka nie jest ustawiona na 60 euro i punkt we Flensburgu, ale na przestępstwo polegające na niedbałym uszkodzeniu ciała lub, co gorsza, niedbałym zabójstwie. Przestępstwa te mogą wynikać z braku lub nieodpowiedniego przeszkolenia pracowników, niewłaściwej struktury organizacyjnej, nieistniejących instrukcji proceduralnych i/lub nieprzeprowadzenia kontroli.

Jedną z głównych różnic jest to, że to nie centralne biuro mandatów zgłasza przestępstwo, ale prokurator. Szuka on osoby odpowiedzialnej i przesłuchuje wszystkich zaangażowanych, dopóki jej nie znajdzie. W wielu firmach pozostaje tylko dyrektor zarządzający, ponieważ nie wdrożył prawidłowo § 130 OWiG „Naruszenie obowiązku nadzoru w spółkach i przedsiębiorstwach”.

W poniższym artykule chciałbym przedstawić kilka aspektów i zależności w nadziei, że każdy szczebel zarządzania zrozumie, jakie obowiązki należy spełnić, aby działać zgodnie z prawem.

Po pierwsze, ważne jest, aby wiedzieć, że dwa obszary prawa odgrywają rolę w zabezpieczaniu ładunków, które są często mylone i mieszane. Mianowicie prawo handlowe (HGB lub CMR) i prawo publiczne (StVO). Może to mieć fatalne konsekwencje. Najwyraźniej widać to na przykładzie umowy biznesowej „ex work”, czyli klasycznej sytuacji kolektora.

Dystrybutor zawiera umowę kupna z klientem na podstawie prawa handlowego i uzgadnia, że klient sam odbierze towary lub zorganizuje ich odbiór. Przeniesienie ryzyka na klienta następuje w momencie udostępnienia towarów i podpisania dokumentów dostawy, na przykład z adnotacją „Towar przyjęty prawidłowo”. Oznacza to, że dostawca nie ma już żadnych zobowiązań, ponieważ umowa kupna została zawarta. Wiele osób myśli teraz, że mogą usiąść i zrelaksować się.

Ale to nie wszystko.

Na początku transportu towary są umieszczane na lub w środku transportu. W tym przykładzie jest to zadanie kierowcy. Ze względów koleżeńskich kierowca wózka widłowego pomaga. W ten sposób działa on jako zastępca klienta.

Zapomina się o tym, że obowiązek zabezpieczenia ładunku jest regulowany przez prawo publiczne (§22 StVO) i ma to zastosowanie niezależnie od własności towarów. Wraz z rozporządzeniem EX-Work dystrybutor przekazał roszczenie klientowi, ale nie obowiązek zabezpieczenia ładunku lub jego sprawdzenia. Pozostaje to w gestii firmy załadunkowej.

Niezależnie od wszelkich umów, przedsiębiorca / dyrektor zarządzający lub kierownik operacyjny zasiada naprzeciwko ustawodawcy, aby reprezentować swoje prawa i obowiązki. Odpowiedzialność ta jest zastrzeżona dla niego i nie może jej delegować. To, co można delegować, to wypełnianie obowiązków. Wraz z tą delegacją osoba, która akceptuje to przeniesienie, przyjmuje na siebie własną odpowiedzialność. Nie jest ona taka sama jak w przypadku dyrektora zarządzającego, ale odnosi się wyłącznie do wypełnienia delegacji.

W przypadku zabezpieczenia ładunku obowiązek ten może zostać delegowany na przykład na kierownika ds. logistyki, który jest następnie odpowiedzialny za wypełnienie tego obowiązku. Dyrektor zarządzający jest jednak zwolniony z odpowiedzialności tylko wtedy, gdy dokona tej delegacji w formie pisemnego„polecenia” zgodnie z § 9 ust. 2 OWiG „działając w imieniu innej osoby”.

„(2) Jeśli ktoś jest upoważniony przez właściciela firmy lub inną osobę do tego upoważnioną

1. poinstruowany do zarządzania przedsiębiorstwem w całości lub w części, lub

2. wyraźnie poinstruowany do wykonywania na własną odpowiedzialność zadań, które spoczywają na właścicielu przedsiębiorstwa i działa na podstawie tego polecenia, prawo, zgodnie z którym szczególne cechy osobiste uzasadniają możliwość ukarania, stosuje się również do upoważnionego przedstawiciela, jeżeli cechy te nie występują u niego, ale u właściciela przedsiębiorstwa. „

Jednym z najczęstszych powodów, dla których w praktyce sprawy idą źle, jest z jednej strony brak „wyraźnego (pisemnego) upoważnienia”, a z drugiej strony osoba delegowana nie jest uznawana za działającą na „własną odpowiedzialność”. Jeśli te decydujące cechy nie są obecne, dyrektor zarządzający pozostaje odpowiedzialny.

Dopóki kara pozostaje w obszarze wykroczeń administracyjnych, kierownictwo często uchodzi bezkarnie, ponieważ organy kontrolne są zadowolone z kierowcy ciężarówki i wózka widłowego, chociaż sytuacja prawna pozwoliłaby na inną karę. Jeśli jednak wykryte zostanie przestępstwo, dochodzenie prowadzi prokurator i sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Wówczas, na przykład, środki podjęte w celu zapobieżenia przestępstwu lub przynajmniej uczynienia go mało prawdopodobnym zostaną poddane przeglądowi.

Podstawą takich kontroli jest wówczas § 130 ust. 1 OWiG „Naruszenie obowiązku nadzoru w spółkach i przedsiębiorstwach”. „Każdy, kto jako właściciel firmy lub spółkiumyślnie lub w wyniku zaniedbania narusza nie podejmuje środków nadzorczychktóre są niezbędne do w przedsiębiorstwie lub spółce zapobiegania naruszeniom obowiązkówktóre mają zastosowanie do właściciela jako takiego i których naruszenie podlega karze grzywny lub grzywny, działa z naruszeniem przepisów , jeśli takie naruszenie zostanie popełnione, którym można było zapobiec lub znacznie je utrudnić dzięki odpowiedniemu nadzorowi. Niezbędne środki nadzoru obejmują równieżwyznaczanie, staranny dobór i monitorowanie osób nadzorujących„.

Dany przedsiębiorca/dyrektor zarządzający lub kierownik operacyjny musi teraz wyjaśnić, jakie rozważania poczynił i jakie środki podjął, aby zapobiec incydentowi. Jest to określane jako „rażące zaniedbanie organizacyjne”, jeśli na przykład zabezpieczenie ładunku nie jest w ogóle sprawdzane i w rezultacie nie można wykryć wad.

Poniższe punkty można podsumować na podstawie komentarzy do odpowiednich wyroków. Obowiązek nadzoru jest wypełniany przez:

– Stworzenie odpowiedniej organizacji przedsiębiorstwa i określenie zadań
– Przekazanie zadań odpowiednim osobom
– Właściwe poinstruowanie odbiorców poleceń
– Odpowiednie monitorowanie postępów (dokumentacja/rejestry/raporty)
– Monitorowanie odbiorców delegacji (kontrole wyrywkowe) (źródło, w tym postanowienie Wyższego Sądu Krajowego w Jenie z dnia 2 listopada 2005 r. – 1 Ss242/05)

Tę sytuację prawną można również zilustrować fragmentem formularza przesłuchania:

„Obowiązek zabezpieczenia ładunku pojazdu silnikowego zgodnie z §22 StVO dotyczy nie tylko kierowcy i właściciela, ale także każdej innej osoby zaangażowanej w proces załadunku. Obejmuje to również nadawcę ładunku. Znając decydujące cechy ładunku, takie jak waga, odporność na poślizg i materiał, nadawca może najbardziej wiarygodnie ocenić zabezpieczenie ładunku. Osoba odpowiedzialna to osoba w firmie, której skutecznie i niezależnie powierzono nadzór nad czynnościami załadunkowymi. Z reguły nie jest to pracownik wykonujący pracę. Jeśli nie nastąpiło skuteczne przekazanie odpowiedzialności, odpowiedzialny jest dyrektor zarządzający .”

Wynika z tego jasno, że wypełnianie obowiązków zawsze spoczywa na przedsiębiorcy/dyrektorze zarządzającym lub kierowniku operacyjnym. Tylko poprzez organizowanie procesów w sposób zgodny z prawem i prawidłowe delegowanie obowiązków na kolejny szczebel zarządzania może się on odciążyć. Jest to jedno z najważniejszych zadań kierownictwa.

Na pytanie „i jak to zrobić?” odpowiem w następnym wpisie.

Mam nadzieję, że każdy, kto czyta te artykuły, trzyma rękę na pulsie i z niecierpliwością czeka na kolejny wpis.

Z poważaniem, Sigurd Ehringer